Суруди падар

Падар

/Хасан Холов/
Гӯш кун, эй писарам, Падарат ба ту чӣ мегӯяд,
Ӯ барои шумо аз тамоми сарвати рӯи замин азизтар аст.
Падар мисли модар дар сарнавишти ту шахси асосист,
Ба ту хам умр дод ва хам номи нек.

Роҳи зиндагӣ роҳест, ки ӯ меравад,
Вай дар рохи худ хамеша ба шумо ибрат нишон медихад.
Ақаллан аз касе пурс, ҳамеша дар ҷавоб мешунавӣ,
Аз падар гаронтар, барои писар дар ин дунё нест.

Эй Падари ман! Шумо то охири умр оилаи ман хоҳед буд!
Шумо беҳтарин дӯстон ҳастед, ки барои ҳеҷ кас ивазнашаванда аст.
Чун дар пахлуи ту равам, оламро медонам,
Дасти зодгохатро ба даст меорам, туро мепарастам.

Бо мехру мухаббат ба ман менигарй, даст ба дастат,
Ва сухани нозуки ту, садои модарии он
Дар ман мехрубонй мекунаду хамеша шод мегардонад,
Зеботарин номи падарро надонистам.

Дар чеҳраи ту ҳама зебоиву ҳама ишқи заминӣ,
Суҳбат бо ту чун хоб, тавонамро афзун мекунад.
Ва агар дард ба ту ояд — дарди ман мешавад,
дар рухсораам ашк мебинам — худам ашк мерезам.

Падарам зодгоҳе сохт, дар он ҷо ба ҳар кас мерасад,
Он хонаро бо номи баландаш равшан мекунад.
Барои у дигар чизи му-химтаре нест — нигохубини писараш,
аз таваллуд то имруз ба у мехру мухаббат ато кардан.

Номи падарро нигоҳ медорӣ — муқаддас аст!
Он дар хуни шумо зиндагӣ мекунад ва арзиши зиёде дорад.
Бесабаб нест, ки мардум мегуянд, шоирон васф мекунанд:
«Хайр аз номи Падар, писараш давом дорад».